Een week vol indrukken
Blijf op de hoogte en volg Lisa
17 September 2016 | Tanzania, Karatu
Hallo lieve lezers,
Leuk om jullie reacties te lezen!
Vandaag is het 3 weken geleden dat ik vertrok naar Tanzania. De tijd vliegt en elke dag gaat super snel.
Deze week heb ik weer genoeg meegemaakt in het ziekenhuis. Maandag, dinsdag en woensdag heb ik samen met Janneke en Kim gewerkt, Joni bleef ziek thuis. Inmiddels is ze weer opgeknapt. Donderdag en vrijdag samen met Janneke gewerkt.
Maandag kwamen we binnen op de verloskamers en er lag een heel klein babytje op de opvangtafel, je kon meteen zien dat het een prematuur was. Hoelang het meisje er al lag wisten wij ook niet, het voelde koud aan en niemand die ernaar omkeek. Wij hebben voor dit meisje gezorgd en Janneke heeft het kindje dicht tegen haar aangehouden zodat ze lichaamswarmte krijgt en hopelijk hier de temperatuur van zou stijgen. De verpleging zei dat het kindje rond de 6 maanden oud is, echt veel te vroeg geboren dus. Elke dag houden we er rekening mee dat het kindje er misschien niet meer is.
De moeder van de prematuur had nog geen borstvoeding wat op gang was en het kindje moest toch wat eten. Ik stelde aan de verpleegkundige voor of misschien een andere moeder een paar druppels borstvoeding kon missen voor dit kindje. Ze vonden dit een hele rare vraag, dat kon absoluut niet want dat was hier niet gebruikelijk. Toen moesten we toch wat anders bedenken. We hebben een pot melkpoeder gekocht van het sponsorgeld zodat we toch iets konden geven. We gaven dit d.m.v. een spuitje in de mond. We hebben haar Lotte genoemd, ‘die prematuur’ vonden we ook zo onaardig klinken. Inmiddels drinkt Lotte aan de borst en is het een sterk meisje.
Dinsdag heb ik Janneke geassisteerd met de bevalling, we konden de harttonen al moeilijk vinden en wij hadden al een kind met een slechte start verwacht. Dit bleek te kloppen.. Het kind had geen ademhaling en moest beademd worden. Kim en Janneke hebben dit kind beademd en ik ben bij de moeder gebleven. Een heftige situatie om dit voor het eerst mee te maken, maar je weet dat het er een keer van komt. Gelukkig liep dit allemaal goed af en was de uitkomst een gezonde baby.
Deze week heb ik 3 bevallingen gedaan, waarvan afgelopen vrijdag de heftigste was. De moeder had om 11 uur volledige ontsluiting en alles zag er nog perfect uit. Een paar goede weeën en het kind zou geboren moeten worden. De weeën bleven weg en de harttonen van het kind werden steeds slechter. Ik had gevraagd of ze een dokter konden bellen of halen.. De verpleegkundige kwam terug en zei dat hij nog in het OK bezig was. Oke, een andere dokter dan? Die was er niet.. Je kan dan niet meer doen dan die vrouw mee laten persen als ze een wee heeft. Op een gegeven moment konden we de harttonen niet meer vinden en dacht ik dat het kindje was overleden. Gelukkig bleek dit niet zo te zijn, maar het mocht echt niet langer duren. Na ruim een uur met slechte harttonen en in spanning te zitten kwam de dokter eindelijk! Ik dacht nu wordt er actie ondernomen, maar dat gebeurde niet. Hij stond er stom bij te kijken en ik had het idee dat hij niet wist wat hij moest doen. Ik stelde voor dat hij de vacuümpomp kon gebruiken, dit mocht ik wel doen zei hij. In Nederland mag alleen de gynaecoloog dit doen dus ik ben hier niet op in gegaan. Uiteindelijk heeft hij de vacuümpomp gepakt en heb ik de verdere geboorte van het kindje gedaan. Zoals verwacht kwam er een ‘slecht kind’ uit: slap, helemaal wit, geen beweging zichtbaar. Het kindje ademde niet dus dit ging de 2e keer beademing worden deze week. Samen met Janneke heb ik het kind beademd met een neopuff (soort ballon met een kapje erop). Na een aantal keer beademen kwam het meisje bij. Ondertussen staat er een collega die het ook allemaal goed bedoeld met haar kont tegen je aan te duwen omdat zij denkt dat uitzuigen beter is. Allemaal nogal hectisch maar gelukkig is dit kindje er ook boven op gekomen! De moeder had echt een horror bevalling. Mijn collega had te hard aan de navelstreng getrokken waardoor deze los kwam van de placenta. Dit is iets wat absoluut voorkomen had kunnen worden. De dokter trok zijn handschoenen aan en ging manueel (dus met heel zijn hand) in de baarmoeder om de placenta te verwijderen, in Nederland gebeurt dit onder algehele narcose en je snapt vast wel waarom. Bizar en niet heel prettig om te zien.
Wat ben ik blij dat ik in Nederland geboren ben en 1 ding is zeker: ik ga hier nooit van mijn leven bevallen! :)
Gelukkig doen we ook leuke dingen hier, gister zijn we uit eten geweest bij Happy days en heb ik een heerlijke pizza op met een Kilimanjaro biertje. Goed begin van het weekend.
Komende week ga ik met Kim 5 dagdiensten draaien. Ik hoop weer heel veel gezonde Tanzaniaanse mensjes op de wereld te helpen!
Groetjes Lisa
Leuk om jullie reacties te lezen!
Vandaag is het 3 weken geleden dat ik vertrok naar Tanzania. De tijd vliegt en elke dag gaat super snel.
Deze week heb ik weer genoeg meegemaakt in het ziekenhuis. Maandag, dinsdag en woensdag heb ik samen met Janneke en Kim gewerkt, Joni bleef ziek thuis. Inmiddels is ze weer opgeknapt. Donderdag en vrijdag samen met Janneke gewerkt.
Maandag kwamen we binnen op de verloskamers en er lag een heel klein babytje op de opvangtafel, je kon meteen zien dat het een prematuur was. Hoelang het meisje er al lag wisten wij ook niet, het voelde koud aan en niemand die ernaar omkeek. Wij hebben voor dit meisje gezorgd en Janneke heeft het kindje dicht tegen haar aangehouden zodat ze lichaamswarmte krijgt en hopelijk hier de temperatuur van zou stijgen. De verpleging zei dat het kindje rond de 6 maanden oud is, echt veel te vroeg geboren dus. Elke dag houden we er rekening mee dat het kindje er misschien niet meer is.
De moeder van de prematuur had nog geen borstvoeding wat op gang was en het kindje moest toch wat eten. Ik stelde aan de verpleegkundige voor of misschien een andere moeder een paar druppels borstvoeding kon missen voor dit kindje. Ze vonden dit een hele rare vraag, dat kon absoluut niet want dat was hier niet gebruikelijk. Toen moesten we toch wat anders bedenken. We hebben een pot melkpoeder gekocht van het sponsorgeld zodat we toch iets konden geven. We gaven dit d.m.v. een spuitje in de mond. We hebben haar Lotte genoemd, ‘die prematuur’ vonden we ook zo onaardig klinken. Inmiddels drinkt Lotte aan de borst en is het een sterk meisje.
Dinsdag heb ik Janneke geassisteerd met de bevalling, we konden de harttonen al moeilijk vinden en wij hadden al een kind met een slechte start verwacht. Dit bleek te kloppen.. Het kind had geen ademhaling en moest beademd worden. Kim en Janneke hebben dit kind beademd en ik ben bij de moeder gebleven. Een heftige situatie om dit voor het eerst mee te maken, maar je weet dat het er een keer van komt. Gelukkig liep dit allemaal goed af en was de uitkomst een gezonde baby.
Deze week heb ik 3 bevallingen gedaan, waarvan afgelopen vrijdag de heftigste was. De moeder had om 11 uur volledige ontsluiting en alles zag er nog perfect uit. Een paar goede weeën en het kind zou geboren moeten worden. De weeën bleven weg en de harttonen van het kind werden steeds slechter. Ik had gevraagd of ze een dokter konden bellen of halen.. De verpleegkundige kwam terug en zei dat hij nog in het OK bezig was. Oke, een andere dokter dan? Die was er niet.. Je kan dan niet meer doen dan die vrouw mee laten persen als ze een wee heeft. Op een gegeven moment konden we de harttonen niet meer vinden en dacht ik dat het kindje was overleden. Gelukkig bleek dit niet zo te zijn, maar het mocht echt niet langer duren. Na ruim een uur met slechte harttonen en in spanning te zitten kwam de dokter eindelijk! Ik dacht nu wordt er actie ondernomen, maar dat gebeurde niet. Hij stond er stom bij te kijken en ik had het idee dat hij niet wist wat hij moest doen. Ik stelde voor dat hij de vacuümpomp kon gebruiken, dit mocht ik wel doen zei hij. In Nederland mag alleen de gynaecoloog dit doen dus ik ben hier niet op in gegaan. Uiteindelijk heeft hij de vacuümpomp gepakt en heb ik de verdere geboorte van het kindje gedaan. Zoals verwacht kwam er een ‘slecht kind’ uit: slap, helemaal wit, geen beweging zichtbaar. Het kindje ademde niet dus dit ging de 2e keer beademing worden deze week. Samen met Janneke heb ik het kind beademd met een neopuff (soort ballon met een kapje erop). Na een aantal keer beademen kwam het meisje bij. Ondertussen staat er een collega die het ook allemaal goed bedoeld met haar kont tegen je aan te duwen omdat zij denkt dat uitzuigen beter is. Allemaal nogal hectisch maar gelukkig is dit kindje er ook boven op gekomen! De moeder had echt een horror bevalling. Mijn collega had te hard aan de navelstreng getrokken waardoor deze los kwam van de placenta. Dit is iets wat absoluut voorkomen had kunnen worden. De dokter trok zijn handschoenen aan en ging manueel (dus met heel zijn hand) in de baarmoeder om de placenta te verwijderen, in Nederland gebeurt dit onder algehele narcose en je snapt vast wel waarom. Bizar en niet heel prettig om te zien.
Wat ben ik blij dat ik in Nederland geboren ben en 1 ding is zeker: ik ga hier nooit van mijn leven bevallen! :)
Gelukkig doen we ook leuke dingen hier, gister zijn we uit eten geweest bij Happy days en heb ik een heerlijke pizza op met een Kilimanjaro biertje. Goed begin van het weekend.
Komende week ga ik met Kim 5 dagdiensten draaien. Ik hoop weer heel veel gezonde Tanzaniaanse mensjes op de wereld te helpen!
Groetjes Lisa
-
17 September 2016 - 19:50
Marion Van Wanrooij:
Zo Lisa wat heb jij veel goed werk verricht zegin de afgelopen week! Ik heb echt diepe bewondering voor je. Een aantal kindjes mogen jou heel dankbaar zijn en ik hoop dat je Tanzaniaanse collega's goed hebben opgelet. Wat goed dat jullie zelf voeding hebben gekocht voor de prematuur, zodat ze het ook gered heeft. Geeft haar eigen moeder nu dan de borstvoeding? Ik kon dat niet opmaken uit jouw verhaal.
Ik hoop wel dat jullie de doktoren en verplegend personeel aan het denken hebben gezet, zoals toen jullie om moedermelk van een andere moeder vroegen.
Leuk hoor om je verhalen te lezen.
Veel succes nog de komende week
Liefs Marion -
17 September 2016 - 20:20
Ton Van Den Bosch:
Lieve Lisa,
wow wat een indrukwekkend verhaal, hoewel je het meeste verteld had via facetime is het toch weer indrukwekkend om te lezen. Ik ben trots op je en dankbaar dat jij degene bent die het verschil maakt ik het leven van deze mensen.
Ik spreek je binnenkort, stay safe en veel plezier bij happy days (is dat net zoiets als in Lilongwhe, hoe heete die tent ook al weer).
Groetjes, we zijn weer thuis,
Papa -
17 September 2016 - 20:42
Elly:
Lieve Lisa,
De tijd gaat snel maar ik mis je wel. Gelukkig hebben we veel contact en kunnen we je volgen.
Heftige week hoor maar wat geweldig dat kleine Lotte is blijven bleven. We blijven voor haar bidden want ik vind het een bijzonder schepseltje.Je weet goed te handelen en je neemt je verantwoordelijkheid.
Goed om te horen dat jullie goed samenwerken, blijf volhouden je heb elkaar nodig.
Wat zou ik graag komen kijken hoe je er aan het werk bent maar helaas.
Geniet van je weekend en we spreken elkaar weer snel.
Liefs mama
-
17 September 2016 - 23:04
Vera:
Hi Liesjah!
Interessant en leuke blog om weer te lezen! Als ik een melding krijg van een nieuwe blog lees ik het zo snel mogelijk. Je maakt veel mee zeg.. Heftig weekje achter de rug, maar mooi om te lezen dat de kindjes er weer bovenop komen na jullie hulp!
Veel succes en plezier met elkaar.
Ben trots op je zussie!
Xx Vera -
18 September 2016 - 20:41
Cor En Marlies:
Hoi Lisa,
Wat heb je weer veel meegemaakt. Zelfs leventjes gered. Ik stel voor dat het volgende babytje wat geboren wordt Lisa gaat heten. Dat heb je dubbel en dwars verdiend.
Prachtig mooi wat jij daar doet samen met die ander meiden. Laat ze daar maar eens zien dat het ook anders kan.
Succes en probeer ook te genieten.
Tot je volgende blog.
Groetjes Cor en Marlies
-
18 September 2016 - 21:31
Ester Van Ringelenstein:
Hoi Lisa,
Wat vinden wij het moedig en knap van je welke keuzes je maakt bij de bevallingen. Zo te lezen maak je veel mee en kom je in lastige medische situaties terecht.
Ook mooi hoe je het geld inzet...top!
Mooi dat je door goede scholing ook veel kennis kan inzetten. Wat zal jij met rijke ervaringen terugkomen.
We zien uit naar je volgende blog! Leuk en leerzaam dat we je zo kunnen volgen. Super!
Groetjes van Wilfred en Ester en de pannenkoeken met suiker kids:) -
22 September 2016 - 16:54
Oma Pronk:
Lieve Lisa,
Vandaag zijn wij in Salem bij opa hij is druk aan het praten.
Ik heb je verslag gelezen, je maakt veel mee in een korte tijd.Hier in Nederland hebben we de juiste voorzieningen en daar moet je het er maar mee doen wat aanwezig is.Knap hoor wat je daar doet.
Ik denk erg veel aan je.
Liefs oma en opa Pronk -
01 Oktober 2016 - 16:17
Jos En Els:
hoi Lisa,
Een beetje laat dat we jouw verslag lezen.
Wat een heftige tijd heb je nu al gehad zeg! Bewonderenswaardig hoe je omgaat met moeilijke, acute noodsituaties.
Wat een bijzondere gave heb je gekregen van onze Heer, en dat je die ook nog gebruikt, geweldig!
Veel inspiratie en Gods zegen toegewenst, maar ook de broodnodige rust tussendoor.
lieve groetjes van ons,
Jos en Els
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
