Einde stage, begin vakantie!

Hoi allemaal,

De tijd gaat erg snel en mijn laatste officiële stage dag in Tanzania zit er alweer op. Vannacht ga ik Joris ophalen en dan gaan we genieten van een heerlijke vakantie.

Eerst zal ik jullie nog op de hoogte brengen wat ik afgelopen weken weer heb meegemaakt, dat is in ieder geval genoeg.

Vorige week heb ik nachtdiensten gewerkt en weer heel wat bevallingen kunnen doen. Ik heb een bevalling gedaan bij een moeder wie al vier kinderen heeft. De bevalling ging goed en Kim ging het kindje controleren en de eerste zorgen geven. We konden concluderen dat dit kindje waarschijnlijk het syndroom van Down heeft. We zeiden dit tegen de verpleegkundige en die had nog nooit van het syndroom van Down gehoord. Het bleek dat moeder al een kindje had met een afwijking, wat deze afwijking was konden we ook niet achterhalen. Ze sprak alleen Swahili. ze leek me een hele lieve moeder dus ik heb er alle vertrouwen in dat dit kindje goed terecht komt.
Vorige week vrijdag zijn we met het ziekenhuisbusje op pad gegaan om spullen te kopen voor het ziekenhuis. Wij hadden een lijstje wat we graag wilde kopen. Met een paar artsen zijn we naar Arusha gegaan. Onderweg zien we tot onze verbazing een olifant! 20 meter verderop staan er een paar giraffen langs de kant van de weg. We beseffen weer opnieuw hoe mooi Afrika is. Eenmaal aangekomen in Arusha werden we ergens gedropt. Daar stonden we dan, de auto reed weg! We weten niet wat hun bedenkingen waren van spullen kopen, maar wij denken daar toch blijkbaar anders over. Na een klein half uurtje gelopen te hebben kwamen we bij een winkel uit. Hier zat een nette dame die ons zou helpen met het uitkiezen van het materiaal. We hadden de keus uit: rolstoelen, infuusstandaarden, manuele bloeddrukmeters, zuurstofapparaten of krukken. We hebben 4 infuuspalen, rolstoelen en manuele bloeddrukmeters besteld. Waarschijnlijk komen deze spullen deze week binnen en kunnen de andere meiden nog uitleg geven over het materiaal aan de verpleging. Het enige nadeel was dat de mensen én de auto met wie wij naar Arusha waren nergens meer te bekennen waren. Daar stonden we dan opnieuw, in het veel te drukke Arusha! We besloten om maar naar de grote supermarkt te lopen om daar wat rond te kijken, we hadden immers geen idee hoe laat, wanneer en of we überhaupt weer opgehaald zouden worden. Tijdens het shoppen kwamen we schoonmaak spullen tegen, deze leken ons wel goed om mee te nemen voor op de verloskamers. Deze schoonmaak spullen waren hard aan vervanging toe! Ook hebben we een nieuwe prullenbak gekocht voor de placenta’s. Bij de kassa kwamen we de chauffie tegen, hij vertelde dat de auto bij de garage stond voor een beurt. Na veel geduld te hebben en een paar uur moeten wachten zijn we uiteindelijk rond 17.00 uur vertrokken richting Karatu.
Omdat ze hier in het donker geen mzungu’s (blanken) mogen vervoeren en het om 18.30 uur al donker wordt, besloot de chauffeur om zijn voet niet van het gaspedaal te halen. Gelukkig zijn we veilig thuis gekomen, wat reed die man hard!!
Wat we ook nog van het sponsorgeld hebben gekocht zijn 50 neusbrillen voor baby’s (nu hebben ze er maar 1 op heel de afdeling), deze worden gebruikt om zuurstof toe te dienen. Ook zijn er nog een aantal kruiken gekocht, om bijvoorbeeld een prematuur warm te houden. Joris neemt deze mee uit Nederland. Het is hier lastig om aan sommige spullen te komen.

Zaterdag hebben Kim en ik een dagdienst gewerkt, maar goed ook want dit was een dag die wij niet wilde missen. We kwamen binnen en zagen direct dat er iets niet klopte, we zagen dat er een paar beentjes geboren waren. Na wat doorvragen kwamen wij erachter dat het kindje al drie dagen overleden was. De arts deed de bevalling en begon als een gek aan de beentjes te trekken. De vrouw ging door het plafond van de pijn. Het lukte niet en hij stelde voor om in het OK verder te gaan, als er complicaties voordeden dan waren ze er optijd bij. Een slimme gedachten dachten wij. Een andere arts had een andere gedachte en hij ging de bevalling toch maar doen op de verloskamers. Hij heeft ook hard aan dit kindje getrokken en het kindje werd uiteindelijk geboren. We konden direct zien dat het kindje een open ruggetje (spina bifida) had en geen grote en kleine hersenen (anencefalie). Aan hun reactie te zien schrokken hun er ook van. We hebben het kindje in een doek gewikkeld en bij de wasbak neergelegd.

Ik heb na deze situatie een geluksmomentje meegemaakt. Er kwam een vrouw binnen met persdrang en ik heb de bevalling gedaan, er werd een jongetje geboren op 32 weken zwangerschap. Kim ving dit kindje op en het jongetje had een goede start. Met de buik van moeder klopte er iets niet.. zou het een tweeling zijn? Of willen we dat te graag denken? Er bleek er toch echt nog een in te zitten, het kon niet anders! Een aantal minuten later werd er nog een jongetje geboren. Ze doen het hartstikke goed en liggen nu lekker bij mama.

Afgelopen vrijdag had Kim een gezond jongetje op de wereld geholpen. We hebben alles opgeruimd en er lag een baby die de ochtend was geboren op de opvangtafel. Collega’s hadden al zuurstof gegeven, we zagen het kindje liggen en het was er echt slecht aan toe. Een grauwe kleur en de hartslag was veel te laag. Er moest een arts komen! Ik ging een arts halen terwijl Kim bij de baby bleef. Na 8 minuten kwam de arts aan, en vroeg aan ons (!) wat we moesten doen. We zijn gestart met reanimeren en beademingen. De arts liep tijdens de reanimatie weg en zei ‘continue’. Niet te snappen hoe hun hier denken.. Helaas mocht het na 20 minuten niet meer baten. Ik heb het kindje bij Kim in de armen gelegd en daar is de kleine man na een paar minuten overleden.

Dinsdag ga ik nog een dagje met Joris in het ziekenhuis werken, leuk om dit samen te doen! Woensdag begint de safari en een weekje later gaan we relaxen op Zanzibar. Goed vooruitzicht dus!
Ik heb een mooie tijd hier gehad en heel veel geleerd en gezien. Toch merk ik dat ik een echte Nederlander ben en zin heb om thuis te komen, lekker pepernoten, kaas en hagelslag eten :)

Tot snel.

Groetjes Lisa